|
Między wojnami
Zaraz po przystąpieniu Knurowa do Polski, społeczeństwo Knurowa przystąpiło
do budowy pomnika powstańców przy ul. Dworcowej. Podczas ogromnej
manifestacji społeczeństwa, w czerwcu 1923 r. gotowy pomnik został poświęcony.
Po powrocie części Górnego Śląska do Polski, skarb państwa polskiego
przejął trzy kopalnie, które wcześniej należały do skarbu państwa
niemieckiego, w tym kopalnię i koksownię w Knurowie. Eksploatację kopalni i
koksowni w Knurowie rozpoczęła w 1922 roku francuska spółka akcyjna "Skarboferm"
(pełna nazwa spółki brzmiała: Polskie Kopalnie Skarbowe na Górnym Śląsku).
17 września 1922 roku odbyła się uroczystość nadania szybom I, II i IV
knurowskiej kopalni nowych nazw: "Piotr", Paweł", i "Foch".
Na tej uroczystości obecny był Wojciech Korfanty.
Nastąpiły również
zmiany w Fabryce Materiałów Wybuchowych "Lignoza", która od 23
marca 1924 roku stała się własnością polskiej firmy, przyjmując nazwę
"Lignoza" Spółka Akcyjna. Przez następne 5 lat "Lignoza"
ulega znacznej modernizacji i rozbudowie, stając się jednym z najnowocześniejszym
tego rodzajów zakładów w Europie.
3 czerwca 1924 roku nastąpiło włączenie
obszaru dworskiego do gminy Knurów, co wpłynęło pozytywnie na jej rozwój.
Urząd gminy nie posiadał budynku administracyjnego, dlatego 8 lipca 1924 roku
rada gminna podjęła uchwałę o budowie ratusza i budynku szkoły publicznej.
Jednak dopiero w 1928 roku gmina nabyła odpowiednie grunty pod budowę nowych
obiektów. W konkursie na ratusz zwyciężył projekt inż. Michejdy, a jego
budowa trwała w latach 1928-1929. Koszt budowy wyniósł 350 tysięcy złotych.
Po skończeniu tej budowy zabrano się za budowę nowej szkoły, którą ukończono
w październiku 1930 roku. Nowa szkoła posiadała 20 izb i zlokalizowano ją
przy ul. Wilsona. Cztery lata wcześniej, w 1926 roku, wybudowane zostało
boisko sportowe "Concordii" przy ul. Dworcowej.
W wyniku rozporządzenia
Wojewody Śląskiego, z dniem 1 kwietnia 1929 roku Krywałd został połączony
ze Szczygłowicami. Taki stan rzeczy trwał do 1 stycznia 1946 roku. W 1930
roku oddano do użytku wodociąg prowadzący z Bełku do Knurowa. Wodociąg
ten, o długości ponad 11 kilometrów, był niezbędny w związku z rozwojem
kopalni, której zapotrzebowanie na wodę znacznie wzrosło. W okresie międzywojennym
doszło również do znacznych zmian modernizacyjnych w knurowskiej koksowni. W
latach 1927-1929 zburzono dwie najstarsze baterie pieców koksowniczych zastępując
je nowymi. Na bazie produkującej Koksowni w Knurowie, celem właściwego
wykorzystania gazu koksowniczego, powstała w 1927 roku pierwsza w Polsce
fabryka amoniaku syntetycznego.
Od września 1924 roku nowym proboszczem
knurowskiej parafii został ks. Józef Okręt, który za najważniejsze uznał
budowę nowego kościoła i plebani. Przewidywane koszty budowy były jednak
bardzo wysokie. Głównym fundatorem był "Skarboferm", ale nękający
spółkę kryzys uniemożliwiał zrealizowanie ambitnego planu. Pod koniec 1926
roku wybudowano kościół zastępczy. To spowodowało zamknięcie
dotychczasowego, zabytkowego drewnianego kościoła, pochodzącego z 1599 roku.
W 1936 roku został on przeniesiony na Górę Wyzwolenia do Chorzowa i stoi tam
do dzisiaj. Ciągłe zatargi proboszcza z fundatorem w kwestii budowy kościoła
spowodowały rezygnację ks. J. Okręta z knurowskiego probostwa. Na jego
miejsce przybył, dotychczasowy proboszcz z Miedźnej, ks. Alojzy Koziełek.
Od chwili przejęcia obowiązków proboszcza (31 maja 1928 roku) ks. Koziełek
czynił starania o wybudowanie kościoła w Knurowie. Jednak dopiero 13 września
1935 roku Rada Parafialna zatwierdziła do realizacji projekt architekta
Henryka Grabca. Budowę nowego kościoła rozpoczęto 8 sierpnia 1937 roku na
odpust św. Wawrzyńca, a zakończono uroczystością poświęcenia kościoła
pod wezwaniem św. św. Cyryla i Metodego 8 lipca 1948 roku. Ks. Alojzy Koziełek
bardzo zasłużył się dla Knurowa, nie tylko doprowadził do budowy nowego kościoła,
ale również napisał pierwszą książkę o Knurowie (patrz Źródła).
Okres międzywojenny to czas wielkiego rozkwitu Knurowa. Obok rozwoju przemysłu,
kwitnie również życie kulturalne i oświatowe. Bardzo prężnie działają
m.in. takie organizacje jak: Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", Związek
Strzelecki, Związek Harcerstwa Polskiego, Towarzystwo Czytelni Ludowych,
Towarzystwo Śpiewu "Echo", Związek Powstańców Śląskich i wiele
innych. Dla nielicznej, ale istniejącej mniejszości niemieckiej, władze
szkolne uruchomiły 1 kwietnia 1925 roku klasę niemieckiej mniejszości językowej.
Ze względu na małą liczbę dzieci narodowości niemieckiej, rok szkolny
1933/1934 był ostatnim rokiem nauczania w tej szkole.
|
