Antoni Słonina urodził się 5 czerwca 1878 r. w Bykowinie na Górnym Śląsku
(ob. dzielnica Rudy Śląskiej). Jego żona - Maria Słonina pochodziła z wioski Cielmice w powiecie pszczyńskim.
Antoni Słonina był pierwszym przewodniczącym knurowskiego koła Związku Zawodowego Polskiego
(ZPP). Była to największa organizacja robotnicza o wybitnie polskim obliczu
(założona w Knurowie w 1911 r. przez Edwarda Nokielskiego), która walczyła
o poprawę warunków życia ludzi pracy na Górnym Śląsku. W mieszkaniu
Antoniego i Marii, odbywały się zebrania miejscowych członków
ZZP, gdyż właściciele większych lokali bali się represji ze strony władz pruskich.
W 1913 r. powstało w Knurowie Towarzystwo Śpiewu "Jedność", do
którego należeli oboje małżonkowie. W ich mieszkaniu odbywały się lekcje śpiewu.
W tym samym roku, Antoni utracił pracę na kopalni, co powszechnie traktowano jako
szykanę władz pruskich za jego aktywną działalność związkową i społeczną.
Zatrudnił go wówczas miejscowy proboszcz jako grabarza. W tym czasie małżonkowie założyli skład
trumien, które Maria sama wyklejała i malowała.
Po wybuchu wojny, Antoni został powołany do wojska. Pod nieobecność męża, od 15 października 1915 roku do
1 lipca 1918 roku, Maria nadal bardzo aktywnie działała w ZPP - Oddział Górniczy w
Knurowie (jak pisze I. Libura: "była prezeską, sekretarką i skarbniczką"
).
Po powrocie z wojska, Antoni Słonina brał udział we wszystkich trzech powstaniach śląskich, a w okresie plebiscytu należał do aktywnych działaczy narodowych. Również Maria Słonina brała czynny udział we wszystkich powstaniach śląskich, dawała pokoje do narad konspiracyjnych, gościła powstańców, udostępniała dom i grunt do przechowania broni i sama nocami wraz z mężem chowała broń do kryjówek. W okresie plebiscytowym pracowała gorliwie w towarzystwach kobiecych. Na podwórzu Słoninów odbywały się wiece i zgromadzenia polskie. W dniu głosowania Maria przyjmowała gości pozamiejscowych, szczególnie opiekowała się osłabionymi staruszkami, żeby nie stracić ani jednego głosu za Polską.
W uznaniu zasług Antoniego i Marii, komisarz rządu polskiego Wojciech Korfanty przysłał obojgu małżonkom dyplom honorowy z napisem: "Za dzielność i ofiarna służbę Ojczyźnie ku pamięci przebytych znojów około połączenia Prastarej Ziemi Śląskiej z Najjaśniejszą
Rzecząpospolitą Polską. Dan w Bytomiu 3 Maja 1921 roku".
W niepodległej Polsce, w latach 1920-1922 Antoni Słonina był sołtysem, a w latach 1922-1927 - pierwszym naczelnikiem gminy Knurów i urzędu okręgowego.
Za jego kadencji zbudowany został Pomnik Powstańców Śląskich oraz stadion
przy ul. Dworcowej. Jego żona, w trudnych latach powojennych, prowadziła dla 300 biednych dzieci kuchnię z darów Amerykańskiego Czerwonego Krzyża.
W okresie drugiej wojny światowej, aż do aresztowania działał w tajnej organizacji podziemnej. 28
marca 1944 roku został aresztowany i osadzony w hitlerowskim obozie koncentracyjnym
Gross-Rosen, w którym zginął 15 stycznia 1945 roku. Urna z jego prochami spoczywa w Knurowie, a na nagrobku możemy przeczytać: "Nie bójcie
się tych, którzy ciała zabijają, ale duszy zamordować nie mogą". Maria Słonina
zmarła w 1948 roku.
Antoni Słonina został uhonorowany wieloma odznaczeniami, dyplomami i odznakami, m.in. Medalem Niepodległości
i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności. W uznaniu zasług, jego
imieniem została nazwana ulica, przy której znajduje się m.in. Miejska Szkoła
Podstawowa nr 1.
Miejska Szkoła Podstawowa nr 1, na budynku której znajdowała się tablica z
nazwą ulicy
oraz tablica z krótkim życiorysem Antoniego Słoniny. Po remoncie budynku
szkoły, tablica z życiorysem została usunięta. Powstała jednak nowa i
znajduje się wewnątrz szkoły
Stara i nowa tablica z życiorysem Antoniego Słoniny
|